Αδελφέ μου, είχες μ’ αγάπη μεγαλώσει,
μα ήρθαν την ψυχή σου και την πλήγωσαν,
τα μάτια της υγρά κι βουρκωμένα!
Το κορμί σου Αιμορραγεί, γεμάτο από σφαίρες,
πληγές και τραύματα, με πόνο και με δάκρυ πλήρωσες,
ψεύτικα ανταλλάγματα των Ονείρων σου προσδοκίες !
Αδελφέ μου, πέτα ψηλά , πολύ ψηλά
κι όσο ουρανό θα πιάνεις, τόσο πιο λίγο θα πονάς,
ρε Αδελφέ, ποτέ μη ξανά κλάψεις !
Συναντιόμαστε, Ξαναγεννιόμαστε, μικρά ταξίδια κάνουμε,
της ψυχής μας το Θαύμα, δεν τελειώνει !
Ο Αντώνης Λουκόπουλος γράφει και αφιερώνει στον Αείμνηστο αδελφό του, Μάριο !
